Xuroson mamlakati bo‘ysundirilgandan keyin amirlarim yuqorida eslatilgan uch mamlakatga lashkar yuboraylik, deb maslahat berdilar. Men dedimki: «Agar lashkarlarning o‘zi bilangina ish bitmasachi? Unda o‘zim borishim kerak bo‘ladi. Mening esa mo‘ljallab qo‘ygan boshqa ishlarim ko‘p».
Maslahatni shunday deb bildimki, o‘sha diyorlar hokimlarini o‘zimga og‘dirib olish uchun: «Agar menga qo‘shilsanglar (qutulasizlar), kurashsanglar yiqilasizlar. U holda takdiringizda nima bo‘lsa, o‘shani ko‘rasizlar», –degan mazmunda yorlig‘lar yo‘lladim. Bu tadbirim takdirga to‘g‘ri keldi. YOrlig‘larim ularga yetishi bilanoq itoat boshlarini bo‘ysunish maqomiga qo‘ydilar[1].
[1] Bu voqea 1383 yili ro‘y bergan.
Barcha buyuk sarkardalar singari Amir Temur ham o‘z askarlarining mashaqqat va zafarlarini baham ko‘rardi. Ulardan qat’iy intizomni talab qilar, lekin majruhligiga qaramay, ularga bosh bo‘lib jang qilar edi. Hech vaqt o‘z jangchilarini yolg‘iz qoldirmas edi. U lavozimi, boyligi, irqi, dinidan qat’i nazar, barcha uchun adolat bir bo‘lishini nihoyatda sinchkovlik bilan kuzatib borar edi. ...Bunday hukm chiqarish odati, o‘z davri eng yaxshi sarkardasining jasorati va shuhrati singari, uning jangchilar o‘rtasidagi e’tibori va ta’sirining tarkibiy qismlaridan biri hisoblanadi. (Keren Lyusen)
