Xuroson mamlakati bo‘ysundirilgandan keyin amirlarim yuqorida eslatilgan uch mamlakatga lashkar yuboraylik, deb maslahat berdilar. Men dedimki: «Agar lashkarlarning o‘zi bilangina ish bitmasachi? Unda o‘zim borishim kerak bo‘ladi. Mening esa mo‘ljallab qo‘ygan boshqa ishlarim ko‘p».
Maslahatni shunday deb bildimki, o‘sha diyorlar hokimlarini o‘zimga og‘dirib olish uchun: «Agar menga qo‘shilsanglar (qutulasizlar), kurashsanglar yiqilasizlar. U holda takdiringizda nima bo‘lsa, o‘shani ko‘rasizlar», –degan mazmunda yorlig‘lar yo‘lladim. Bu tadbirim takdirga to‘g‘ri keldi. YOrlig‘larim ularga yetishi bilanoq itoat boshlarini bo‘ysunish maqomiga qo‘ydilar[1].
[1] Bu voqea 1383 yili ro‘y bergan.
Amir Temur faqat mahalliy mualliflarnigina rag‘batlantirmay, balki o‘z poytaxtiga chet el olimlari va shoirlarini ham jalb etdi hamda ularning hammasiga hotamtoylarcha mukofotlar hadya etar va o‘z shaxsiy e’tibori va homiyligi bilan ularni qo‘llab-quvvatlardi. Ana shu olimlarning ayrimlari Amir Temur saltanatida o‘z vatanidagidan ko‘proq ta’minlangan edi. (G. Vamberi)
