Хуросон мамлакати бўйсундирилгандан кейин амирларим юқорида эслатилган уч мамлакатга лашкар юборайлик, деб маслаҳат бердилар. Мен дедимки: «Агар лашкарларнинг ўзи билангина иш битмасачи? Унда ўзим боришим керак бўлади. Менинг эса мўлжаллаб қўйган бошқа ишларим кўп».
Маслаҳатни шундай деб билдимки, ўша диёрлар ҳокимларини ўзимга оғдириб олиш учун: «Агар менга қўшилсанглар (қутуласизлар), курашсанглар йиқиласизлар. У ҳолда такдирингизда нима бўлса, ўшани кўрасизлар», –деган мазмунда ёрлиғлар йўлладим. Бу тадбирим такдирга тўғри келди. Ёрлиғларим уларга етиши биланоқ итоат бошларини бўйсуниш мақомига қўйдилар[1].
[1] Бу воқеа 1383 йили рўй берган.
Амир Темурнинг ақлий қобилиятлари ва қизиқишлари кўлами кишини айниқса ҳайратга солади. Унинг ҳумдорлиги битилган тарихларда тиббиёт, астрономия ва айниқса, араблар, форслар ва туркийлар тарихи соҳасидаги билимлари мадҳ этилади. У завқ билан олимларнинг мунозараларига киришиб, кўпинча ғолиб чиқарди... (В.Ф. Манс)
