Sherozni Muzaffariylarga qoldirib, Isfahonda esa uch ming odamimni tayinlab, o‘zim To‘xtamishxonni daf etish uchun Dashti K.ipchoqqa lashkar tortib borganimda, Isfahon aholisi darug‘ani o‘ldirdi. Shu vaqtning o‘zida Sheroz aholisi ham menga bo‘ysunmay qo‘ygan edi. Shu sababdan, ularni jazolash maqsadida yana Iroqqa yurish qilishga tayyorlana boshladim. Sakson ming otliq askar to‘pladim. Lekin bu katta lashkar bilan bir yo‘la Iroq o‘lkasiga kirsam, u yerga sig‘may qolishi mumkinligini e’tiborga olib, lashkarimni favjlarga bo‘lib, ularni Iroq mamlakatini zabt qilishga birin-ketin yuborish kerak, degan qarorga keldim.
Shundan so‘ng, lashkarimni uch favjga bo‘ldim va o‘zimdan oldinda borishni buyurdim. Iroqning har yer-har yerida to‘plangan g‘anim askarlarining hammasi tarqalib ketdi. So‘ng Sheroz ustiga lashkar tortdim. Shoh Mansur[1] jang maydonida men bilan to‘qnashib, jazosini topdi.
[1] Shoh Mansur–Muzaffariylar sulolasidan. 1387–1393 yillari Fors, Isfahon va Iroqi Ajamni idora qilgan hukmdor. 1393 yil 26 aprelda jangda o‘ldirilgan.
Barcha buyuk sarkardalar singari Amir Temur ham o‘z askarlarining mashaqqat va zafarlarini baham ko‘rardi. Ulardan qat’iy intizomni talab qilar, lekin majruhligiga qaramay, ularga bosh bo‘lib jang qilar edi. Hech vaqt o‘z jangchilarini yolg‘iz qoldirmas edi. U lavozimi, boyligi, irqi, dinidan qat’i nazar, barcha uchun adolat bir bo‘lishini nihoyatda sinchkovlik bilan kuzatib borar edi. ...Bunday hukm chiqarish odati, o‘z davri eng yaxshi sarkardasining jasorati va shuhrati singari, uning jangchilar o‘rtasidagi e’tibori va ta’sirining tarkibiy qismlaridan biri hisoblanadi. (Keren Lyusen)
