Amr qildimki, to‘ng‘ich o‘g‘lim Muhammad Jahongir valiahdimdir; u viloyat hokimi bo‘lib, o‘n ikki ming otliq askar va ularning ulufasini olsin.
Ikkinchi o‘g‘lim–Umarshayx o‘n ming otliq askar va ularning ulufasini olsin. U bir viloyatni olsin.
Uchinchi o‘g‘lim–Mironshoh to‘qqiz ming otliq askarga ulufa olib, bir viloyatni boshqarsin.
To‘rtinchi o‘g‘lim–Shohrux yetti ming otliq askarga ulufa olib, bir viloyatga ega bo‘lsin.
Nabiralar esa har qaysisi, iste’dodiga yarasha, uch mingdan yetti ming otliqqacha ulufa olib, bir viloyatga egalik qilsin.
Va yana menga qavm-qarindoshligi bor kishilarga, o‘z holiga qarab, qobiliyatiga yarasha, birinchi darajali amir martabasidan tortib to yettinchi darajali amir martabasigacha bo‘lgan amirlik va hukmdorlik (mansablari) berilsin. Ularning har biri o‘z martabasiga yarasha ish tutib, haddidan oshmasin. Bunga xilof ravishda ish tutganlar javobgarlikka tortilsin.
Amir Temur olimlarga xayrixoh munosabatda bo‘lar va bilimi bilan halloligini ko‘rgan olimlarga ishonar edi. U tarixchi va faylasuflar, ilm-fan va ma’muriy sohada bilimdon bo‘lgan kishilar bilan suhbatlashish uchun ko‘pincha taxtidan ham tushar edi. Amir Temur o‘zidagi kishilarni bo‘ysundirish qobiliyatiga ularni o‘z hukmronligi ostida baxtiyor qilish iste’dodini ham qo‘shgan edi. (Lui-Matyo Langle)